la unua tranĉvundo estas la plej profunda

Saluton!

Mi estas la biciklo plej trista de la mondo, sed sole mi havas ĉi tiun kondiĉon dum lundo kaj merkredo. Dum la aliaj tagoj, mi estas Fajra (mia nomo esperanta). Nun mi estas studentino de historio en la Bruna Universitato en Rhode Insulo (ĝi ne flosas sed ĉi tio ne estas grava kiam oni konsideras ĉia mensogoj de tia ke estas en la nigraj vortoj el mia menso kaj via menso kaj la menso de Dio). Mi komencas lerni Esperanton antaŭ unu kaj uno duono monato sed mi ne pasigis sufiĉa tempo kun ĝi. Nun mi volas dediĉi pli tempon al Esperanto kaj pro tial mi komencis ĉi tian ĵurnalon. Mi volas doni parton de mia animo al ĝoja esperantista mondo.

Mi skribis ĉi tio poemo antaŭ iuj semajnoj.

La vundo en mia orelo permesas kvar sekundojn por via densa likvaĵi
Ĝi tekstas ke vi estas perdita en la trista forsto
La forsto de difektaj arboj kaj koŝmaroj de lumo
Mi trovas vin dumtempe vi kisas la cervon
Mi konsumas viajn brakojn kaj mi trinkas viajn larmojn de blua sango
Vi hakas miajn fingrojn kun fragmento de papero
Ni estas plena kaj malseka kaj dispelita

Mi volas esti esperantan verkistinon kaj mi ŝatas mortajn tondilojn kiu glitkuras sur glacio pro la plaĉo de infanoj. Dankon pro via tempo kaj bv. miajn erarojn. Ni vidos nin en la esperantista teatro de nia anarkia amo.

Ankaŭ, ĉi tiu situo ne apogas Esperanto (barbareco!) kaj pro tiu racio la dato kaj la tempo estas en Català.

Bonan nokton miaj amikoj!